ANDREW BIRD + My Little Cheap Dictaphone

Persoonlijk vinden we Andrew Bird één van de betere singer-songwriters van de laatste twee decennia. Donderdag kwam hij dit nog eens onderstrepen in het Stuk in Leuven.

Het voorprogramma werd verzorgd door My Little Cheap Dictaphone, een band uit Luik. Hun optreden was degelijk, maar we kregen het gevoel dat er meer in deze groep zit. Reeds in het eerste nummer viel de goede stem van Redboy - zanger van de band - op. Hij mag van ons echter gerust meer van zijn stembereik gebruiken. De drummer speelde in kostuum en dat is ook hoe hij klonk: deftig maar nogal stijf.
Met momenten deden ze ons denken aan The Coral. De baslijn uit het tweede nummer leek weggewandeld hun muziek. Ook de stem leek dikwijls op die van de zanger van The Coral. Pech voor My Little Cheap Dictaphone, hun mengelmoes van stijlen is hierdoor niet vernieuwend.

Zowel hun uitbarstingen als de rustigere delen deden ons enkele keren smelten. Het viertal speelde dus met momenten schitterende muziek, maar de integratie van de verschillende delen van hun nummers was dikwijls slordig. Vandaar: een uitstapje in de post-rock zou hun songs beter maken. Een meer continue opbouw zoals in het laatste nummer kwam hun muziek immers ten goede.

Homepage - MySpace

Het is een belevenis om te zien hoe Andrew Bird vliegensvlug van één instrument overschakelt naar een ander. Daar moeten maagzweren van komen. We waren dan ook niet verwonderd dat hij last had van koorts - aan het einde van een lastige tournee. Daardoor werd het misschien niet zijn beste show, maar zelfs dan bleef zijn performance schitterend. Andrew Bird is een artiest - veel meer dan alleen een muzikant.

Alleen op het podium, bouwde Andrew Bird zijn nummers telkens op dezelfde manier op. Zijn vioolgetokkel stak hij in een loop, om hierop terug te tokkelen en een nieuwe loop te installeren. Hierboven streek hij op zijn viool. Neem hierbij de gitaar, de xylofoon en zijn gefluit (dat hij zo goed beheerst dat het een instrument op zich wordt!) en je krijgt een heuse één-mansband. Zelfs ziek stond zijn stem als een huis.
Door telkens diezelfde opbouw te hanteren dreigde hij naar het einde toe echter wat in herhaling te vallen. Maar tijdens de bisnummers had hij ons terug volledig mee.

Onze favoriete nummers - zoals Sovay en A Nervous Tic Motion of the Head to the left - passeerden de revue. Daarnaast bracht hij onder andere Measuring Cups en Master Fade.

Het is duidelijk merkbaar dat viool het instrument is dat hem nauwst aan het hart ligt. Hij speelt behoorlijk gitaar, maar daar kan hij nog progressie maken.

Als My Litte Cheap Dictaphone ons één enkele keer deed smelten, maakte Andrew Bird ons zo warm dat we in de lucht stegen.
Wat plastisch uitgedrukt misschien, maar zoals de heer Bird het zegt: "Although the words we speak are banal, not one of them is a lie."

Homepage - Last.fm - MySpace