Voorjaarsmix 08

Plastic operator - Home 0207 (original)



voor de liefhebbers van originele en amusante clips van prachtige nummers...

Abu Graib

Onlangs is gelekt dat in Abu Graib en Guantanamo muziek wordt gebruikt om gevangenen te martelen en zo tot - al dan niet echte - bekentenissen te dwingen. Men speelde de muziek van Metallica, Eminem, Neil Young, Chrisina Aguilera en andere op vol volume en dat bij gevangen die al verschillende uren slaap waren ontnomen. De volledige lijst is hier te vinden.

Wij namen het lijstje door en inderdaad: er staan een paar nummers in waarbij wij probleemloos door de knieën zouden gaan. Zo willen wij niet steeds opnieuw blootgesteld worden aan "Born in the USA" van Bruce Springsteen (de kitsch, dat 80-gevoel, de slechte herinnneringen,... onze (talrijke) haren beginnen nu al langzaam recht te staan).

Maar toch willen wij een poging ondernemen om deze lijst nog te verbeteren. Niet om de CIA nog meer ideeën te geven - zoveel leed wensen we de arme al-quada strijders en consoorten niet toe. Wij dachten meer aan de setting "ambetant bezoek dat zo snel mogelijk weggejaagd moet worden." En aangezien dit soort van non-touch marteling even effectief zou zijn als echte marteling maar niet echt fysieke wonden nalaat, vinden wij dit ideaal voor deze situaties.
Wat u verstaat onder "ambetant bezoek" laten we aan uw verbeelding over..


De (play)lijst:

7. Britney Spears - gimme more
Op zich niet echt oorbeschadigend maar wacht tot u haar optreden op de MTV-awards (2007) herinnert. Voor degenen met een kort geheugen: zie haar hier aan het werk. Telkens als we dit nummer horen, zien we voor ons britney in haar goudkleurig ondergoed; u zou voor minder bekentenissen afleggen!

6. Orhtrelm - Aristir Vieldriox
Een cd van ongeveer 80 nummers die elk zo'n 10 seconden duren. En elk nummer is even irriterend. Harde drums, wat gitaaruithalen die totaal niet bij elkaar passen en voor je het beseft, zit je al drie nummers verder. Van geen enkel nummer valt er iets te maken. Vergelijkbaar met Minidisc EP van Gescom maar dan voor de hardrock/metal-scene.

Luister

5. ktl - forest floor 3
KinderTotenLieder. Dat betekent KTL. De sinistere groepsnaam is gebaseerd op een dichtenbundel waarin Friedrich Ruckert de dood van zijn twee kinderen (op twee weken) van zich afschrijft.
KTL gebruikt (naast een enorm lange intro en outro) 4 forest floor's om het leed van de kinderen te beschrijven en forest floor 3 daalt het diepst af richting Tartarus. Steenhard, lichtjes brandend en gitzwart, een stomp in de maag voor bijna 10 minuten lang.

Luister

4. Lightning Bolt - Zone
Lightning Bolt in hun begindagen waren overflipte noise (en wat rock maar daar lag toen nog niet de klemtoon) en in dit half uur durende nummer komt de waanzin van alle kanten. Een nummer waarin je zenuwen getest worden op hun koelbloedigheid, voor dit nummer moet je zenuwstelsel uit staal opgebouwd zijn of je bereikt zelfs de helft niet. 30 minuten overstuurde gitaar met drum (want meer dan dat zijn ze niet) maar het resultaat klinkt alsof een horde van 36 bouwvakkers met een drilboor op je hoofd bezig zijn. En voor één keer werken ze wel goed door.

Luister

3. Mescalinum United - We Have Arrived (aphex twin QQT mix)
Neem een basis van techno (de 4/4 beat) en poot daarop de metaalverwerkingsnijverij. Niet één metaalfabriek maar de hele sector. Want hoe meer we dit nummer beluisteren, hoe meer we ervan overtuigd zijn dat dit dé muziek is die past bij het smelten en bewerken van metaal. Elke beat is een hamerslag op het pas gestolde metaal en op het einde ramt Aphex Twin nog een noiseglitch in onze strot waarop instanthoofdpijn volgt.

Luister

2. Venetian Snares - Winnipeg As Mandatory Scat Feed
'Winnipeg Is A Frozen Shithole' is het album van Venetian Snares waarop hij zijn geboortestad (Winnipeg) bezingt/beschimpt. Met titels als "Die Winnipeg Die Die Die Fuckers Die" en "Winnipeg Is A Dogshit Dildo" toont Aaron Funk eerder zijn verachting voor zijn geboortestad dan zijn affectie.
De muziek zelf is een mix van gabber, hardcore en wat breakcore maar voelt eigenlijk aan als een martelweg van 6 minuten afgesloten met een sampletje van The Crash Test Dummies (ook een groep van Winnipeg). Maar daarvoor krijg je een stortvloed van beats (aan een tempo van ongeveer 200-300 beats/minuut) over je heen waar je misselijk uitkomt.

Luister

1. pan sonic - Säteily / Radiation
Het verschrikkelijkste nummer van allemaal, Säteily / Radiation is een nummer die een volledige cd vult. 60 minuten onafgebroken noise maar niet echt het type noise zoals je kent van Wolf Eyes/Hair Police/Merzbow/... In de plaats heb je een lange, uitgerekte toon van 60 minuten lang die niet echt veel verandert (of toch maar heel langzaam). Extreem moeilijk te verteren, totaal niet belonend en een perfecte illustratie van het begrip "leegte". Wijzelf hebben de track nog nooit kunnen uitluisteren maar wel al verschillende pogingen gedaan tot. Eén keer raakten we toch 40 minuten ver en dan kregen we bezoek die al bij het binnenkomen uitriep: "Wat voor herrie staat er hier op?"
Het ergste van deze hele lange track is dat het plots zomaar stopt na die 60 minuten. Geen enkele poging tot evolutie of uitleg wordt gegeven; neen, ze trekken gewoon de stekker uit het stopcontact en de cd is gedaan.

Luister

extra:
Als u ons op bezoek hebt en u wil ons wegjagen, leg dan gewoon "Regi in the mix" op. Dodelijk efficiënt.

(Met dank aan Lolligfruit, geapprecieerd bezoeker.)

The Heliocentrics (1 maart 2008, De Kreun, Kortrijk)

2007 was het come-back jaar van de funk. Gonzo (Circus) – toonaangevend muziektijdschrift – weidde in het nummer van januari dan ook een artikel aan het deep funk verschijnsel. Dit genre haalt de pap bij de oude funk van de jaren 1960 en 1970. Wie The Meters niet kent moet zich dringend naar de platenboer spoeden. Gonzo noemt Heliocentrics in het artikel dé revelatie van 2007. Hoog tijd om hen in de Kreun in Kortrijk aan het werk te zien!

The Heliocentrics stonden met 9 muzikanten op het podium. Ze begonnen zeer sterk met een jazz-nummer dat ons spontaan deed denken aan The Cinematic Orchestra. Ze bouwden de sfeer mooi op en schakelden in het midden van het nummer naadloos over naar funk.
Het publiek schudde goedkeurend met het hoofd, maar dit was niet voldoende voor de zangeres van de band, die iedereen aanmaande om een stap vooruit te zetten om een danspasje te wagen.
Tijdens de rest van het optreden vertrok de groep telkens opnieuw van ijzersterke funk, maar wat hen speciaal maakt is dat ze hierin heel wat invloeden van andere muziekgenres verwerken. We hoorden subtiel een bigband voorbijkomen en ook oosterse invloeden, hip-hop en psychedelica waren duidelijk te onderscheiden. Heliocentrics verwerkt ook heel wat elektronische effecten in haar muziek – niet moeilijk met twee leden achter de effectknoppen.

Hoewel de band is gebouwd rond Malcolm Catto (drummer voor DJ Shadow en Madlib), vonden we dat zaterdag vooral Jack Yglesias de drijfveer achter de groep was. Niet omwille van de zeven (!) instrumenten die hij bespeelde, maar omdat hij het tempo aangaf en dirigeerde wie wanneer inviel.

We spoedden ons vandaag dan ook vol ongeduld naar de platenwinkel, maar onze zoektocht leverde helaas niets op. Reeds twee dagen zonder The Heliocentrics, zonder downloaden overleven we het niet!

Last.fm - MySpace

Lady Linn and her magnificent seven - Here we go again

Enkele bevoorrechten onder ons zullen Lady Linn aka Lien De Greef misschien nog kennen van haar schitterende zangprestaties bij Bolchi en Skeemz. Helaas kreeg onze favoriete belgische zangeres bij deze bands niet echt de kans om full credits voor haar talenten te ontvangen. Wij zijn er echter van overtuigd dat zij met deze formatie vele harten zal veroveren en -waarom niet- een internationale furore kan realiseren!

The Lady en haar zeven kameraden zijn duidelijk fans van de betere jazzy pop en soulswing uit de jaren '50 en '60. We horen een symbiose tussen intrinsieke meeslepende jazzy baslijnen met extrinsieke opzwepende blazers, voeg hierbij nog de prachtige stem van ons madam en uptempo, doch meesterlijk doordacht slagwerk en u kunt nog maar 1 iets zeggen: "Here we go again...".
Onze persoonlijke voorkeur voor best track is 'I don't wanna dance'. Dit is en faite een cover van Eddy Grant, een Bob Marley-derivaat als het ware, wat nog eens aantoont dat deze bezetting haar roots in zeer uiteenlopende genres heeft. Leuk detail: na het laatste nummer 'Here we go again' is er een hidden track waarop beatboxchamp Roxorloops de stem van Lady Linn vervolledigt met de nodige boom ts tjak ts boom ts tjak... .
Last.fm - Official website