Squirrel Nut Zippers

De gebruikers van Last.fm zullen ons bijtreden: tussen je muzikale 'neighbours' kan al eens een vreemde eend opduiken. Een aantal maanden terug kregen we een restaurant uit het hartje van Peking als buurman. Aan hun lijstje te zien hadden hun klanten duidelijk een zwak voor de band 'Squirrel Nut Zippers'. Ondertussen stijgt de groep ook in onze lijst.

De band noemde zich naar een snoepmerk - duidelijk snoep met een zoete, swingende smaak. De groep knipoogt naar de jazz uit de jaren 20 en 30, maar giet ook een serieuze geut blues in hun recept. Resultaat: een warme stoel waarop je onmogelijk stil kan blijven zitten. De Zippers splitten in 2000, maar vonden elkaar vorig jaar terug en trokken opnieuw op tournee.

Last.fm - MySpace

De leden van de band zijn duidelijk te laat geboren, want ze smelten ook voor de animatiefilm van meer dan een halve eeuw terug.

Clubsteppin' feat. SKREAM (17/05/08: Cactus club, Brugge)

Guestpost door Jeroen Bolle

Zaterdagavond ontving Cactus Club een aantal dubstep dj’s waaronder de Engelse knaap Skream, die waarschijnlijk samen met Burial en Kode9 op dit moment een van de heetste namen is in de dubstep-scene.
De Magadalenazaal was inventief herschikt om de hondervijftigtal illustere dubstep-fanaten warm bij elkaar te brengen.

Eenmaal aangekomen was de leegte al goed gevuld en werd er al heel wat gewobbeld op de samples die DJ Mate b2b Fudge uitspuwde. Je merkte al snel dat het juiste publiek aanwezig was. Dat werd al snel bevestigd rond een uur of 12 toen het plots zeer stil werd en de typische begintrack van Skream te herkennen was. Het tempo werd veel hoger gelegd en de tracks waren veel zwaarder en beter aan elkaar genaaid. Het gewiebel in de zaal ging al snel over tot wild gedans waarbij elke toeschouwer wel even zijn dubstep-danspasje wou demonstreren. Skream stond ook deze avond weer voor diepe en harde 2-step gecombineerd met zijn fenomenale remixes van Dave Gahan (Saw Something) en Klaxons (It’s not over yet). De sfeer zat er goed in en ook degenen in ons gezelschap waarvoor dubstep nieuw was, waren snel verkocht.

Na twee uren zweten eindigde Skream zijn set met de vette Jahova VIP van Rusko. Tenslotte kwam de Belgische dubstep-goeroe BunZero op het toneel die met een zeer brede varianten in het genre de avond op een drafje tot een einde bracht. Er werd ook nog gemeld dat er een volgende dubstep night aankomt op 17 november met als topper Benga, een stadsgenoot van Skream die zijn plaatjes op hetzelfde Big Apple Records label uitbrengt. Allen daarheen!

Last.fm - Myspace

Lyrics Plugin

Voor de muziekliefhebber met oog voor de betere songteksten of de zangtalenten die te verlegen zijn om luidop mee te brullen in de lokale karaokebar, is deze site zeker een aanrader. Nadat u een klein bestand hebt gedownload, biedt Windows Media Player of Winamp u de teksten op een presenteerblaadje aan. We vonden niet voor alle nummers de bijhorende tekst, maar bij ons werkte het algemeen gezien alvast behoorlijk goed!

Human Bell + Old Time Relijun (19/04/08: De Kreun, Kortrijk)

Zaterdag maakten we ons nog eens op voor een optreden in de Kreun. Met Human Bell beloofde het alvast een Duyster-avond te worden, maar Old Time Relijun had duidelijk geen zin om stil te zitten. We kwamen iets te laat binnen, maar werden verwelkomd door de witte kuiten van de zanger van de band. Zijn strakke short, zijn snorretje dat aan de hoogdagen van éne Duitse dictator deed denken en zijn stalen stembanden… Het geheel deed eerst de tenen van onze metgezel krullen, maar al snel was ook hij verkocht.

Old Time Relijun bracht een soort oerrock. Zowel de drums als de contrabas zorgden voor een stevig tempo in de muziek. Soms kwamen er noise-uitbarstingen, waarbij de saxofonist er in slaagde om op twee instrumenten tegelijk te spelen. Meestal stroomde er echter een melodische ondertoon in de muziek, waardoor het geweld bijzonder verteerbaar bleef. Bij momenten leek de zanger bezeten door geesten. Even trachtte hij het publiek te bezweren – waar hij trouwens glansrijk in mislukte. Maar toch, deze act smaakte naar meer!

MySpace - Last.fm


Human Bell opende met een ingetogen post-rock nummer, dat zich heel langzaam opbouwde rond één melodie, maar even mooi openbarstte naar het einde toe. Het contrast met Old Time Relijun voegde een extra sfeer toe. Bij de andere nummers had de groep meer van dezelfde fijnheden in petto. De akkoordkeuze deed vermoeden dat de band verre wortels in het bluesgenre heeft en dit mocht voor ons gerust nog iets meer tot uiting komen. Net toen ze ons in slaap dreigden te wiegen, veranderde Human Bell van opzet. Eén van de gitaristen ruilde zijn gitaar in voor een trompet, om er een mooi staaltje muziek uit te blazen. Het einde van een optreden vol ingetogen schoonheid, dat echter beter tot haar recht was gekomen met een zittend publiek.

MySpace - Last.fm

WaxDolls, 19.04.08 @ De Snuffel, Brugge

Trouwe lezers zullen zich het verslag over QuiOui op deze blog enkele maanden geleden nog herinneren. Wim en Lieven, de 2 brains achter dit project, vormen samen ook het duo WaxDolls. Zelf omschrijven ze dit als een middel om mensen aan het dansen te krijgen. We kunnen dit alleen maar bevestigen, want wat dit elektroclash-duo gisteren in 'de Snuffel' teweeg bracht was behoorlijk overdonderend. Hun pletwals vermorzelde ons niet alleen, ze kregen ons ook opnieuw rechtop en lieten ons simultaan meesurfen op de onweerstaanbare vibes. Het was alsof ze de bewegingen van ons lichaam konden dirigeren door middel van hun enorm aanstekelijke basslines en heavy gitaarriffs.

Opvallend is de ongelofelijke progressie die ze het voorbije jaar maakten. Support van oa. Foxylane, Tomas Andersson, Crystal Castles, Digitalism id AB, talrijke optredens waaronder Benenwerk in Brugge en BruStu.uit in de Vooruit. Een logisch gevolg van de opmars van electropunk of is er meer dan dat? Volgens ons wel, want de trance waarin we gisteren onvrijwillig terecht kwamen konden we alleen maar vergelijken met optredens van Goose, Nid&Sancy, Justice of Digitalism. Een nieuwe revelatie in de -voorlopig nog kleinschalige, maar niet voor lang meer- belgische electropunkscene is ontdekt!

Myspace - Last.fm

Voorjaarsmix 08

Plastic operator - Home 0207 (original)



voor de liefhebbers van originele en amusante clips van prachtige nummers...

Abu Graib

Onlangs is gelekt dat in Abu Graib en Guantanamo muziek wordt gebruikt om gevangenen te martelen en zo tot - al dan niet echte - bekentenissen te dwingen. Men speelde de muziek van Metallica, Eminem, Neil Young, Chrisina Aguilera en andere op vol volume en dat bij gevangen die al verschillende uren slaap waren ontnomen. De volledige lijst is hier te vinden.

Wij namen het lijstje door en inderdaad: er staan een paar nummers in waarbij wij probleemloos door de knieën zouden gaan. Zo willen wij niet steeds opnieuw blootgesteld worden aan "Born in the USA" van Bruce Springsteen (de kitsch, dat 80-gevoel, de slechte herinnneringen,... onze (talrijke) haren beginnen nu al langzaam recht te staan).

Maar toch willen wij een poging ondernemen om deze lijst nog te verbeteren. Niet om de CIA nog meer ideeën te geven - zoveel leed wensen we de arme al-quada strijders en consoorten niet toe. Wij dachten meer aan de setting "ambetant bezoek dat zo snel mogelijk weggejaagd moet worden." En aangezien dit soort van non-touch marteling even effectief zou zijn als echte marteling maar niet echt fysieke wonden nalaat, vinden wij dit ideaal voor deze situaties.
Wat u verstaat onder "ambetant bezoek" laten we aan uw verbeelding over..


De (play)lijst:

7. Britney Spears - gimme more
Op zich niet echt oorbeschadigend maar wacht tot u haar optreden op de MTV-awards (2007) herinnert. Voor degenen met een kort geheugen: zie haar hier aan het werk. Telkens als we dit nummer horen, zien we voor ons britney in haar goudkleurig ondergoed; u zou voor minder bekentenissen afleggen!

6. Orhtrelm - Aristir Vieldriox
Een cd van ongeveer 80 nummers die elk zo'n 10 seconden duren. En elk nummer is even irriterend. Harde drums, wat gitaaruithalen die totaal niet bij elkaar passen en voor je het beseft, zit je al drie nummers verder. Van geen enkel nummer valt er iets te maken. Vergelijkbaar met Minidisc EP van Gescom maar dan voor de hardrock/metal-scene.

Luister

5. ktl - forest floor 3
KinderTotenLieder. Dat betekent KTL. De sinistere groepsnaam is gebaseerd op een dichtenbundel waarin Friedrich Ruckert de dood van zijn twee kinderen (op twee weken) van zich afschrijft.
KTL gebruikt (naast een enorm lange intro en outro) 4 forest floor's om het leed van de kinderen te beschrijven en forest floor 3 daalt het diepst af richting Tartarus. Steenhard, lichtjes brandend en gitzwart, een stomp in de maag voor bijna 10 minuten lang.

Luister

4. Lightning Bolt - Zone
Lightning Bolt in hun begindagen waren overflipte noise (en wat rock maar daar lag toen nog niet de klemtoon) en in dit half uur durende nummer komt de waanzin van alle kanten. Een nummer waarin je zenuwen getest worden op hun koelbloedigheid, voor dit nummer moet je zenuwstelsel uit staal opgebouwd zijn of je bereikt zelfs de helft niet. 30 minuten overstuurde gitaar met drum (want meer dan dat zijn ze niet) maar het resultaat klinkt alsof een horde van 36 bouwvakkers met een drilboor op je hoofd bezig zijn. En voor één keer werken ze wel goed door.

Luister

3. Mescalinum United - We Have Arrived (aphex twin QQT mix)
Neem een basis van techno (de 4/4 beat) en poot daarop de metaalverwerkingsnijverij. Niet één metaalfabriek maar de hele sector. Want hoe meer we dit nummer beluisteren, hoe meer we ervan overtuigd zijn dat dit dé muziek is die past bij het smelten en bewerken van metaal. Elke beat is een hamerslag op het pas gestolde metaal en op het einde ramt Aphex Twin nog een noiseglitch in onze strot waarop instanthoofdpijn volgt.

Luister

2. Venetian Snares - Winnipeg As Mandatory Scat Feed
'Winnipeg Is A Frozen Shithole' is het album van Venetian Snares waarop hij zijn geboortestad (Winnipeg) bezingt/beschimpt. Met titels als "Die Winnipeg Die Die Die Fuckers Die" en "Winnipeg Is A Dogshit Dildo" toont Aaron Funk eerder zijn verachting voor zijn geboortestad dan zijn affectie.
De muziek zelf is een mix van gabber, hardcore en wat breakcore maar voelt eigenlijk aan als een martelweg van 6 minuten afgesloten met een sampletje van The Crash Test Dummies (ook een groep van Winnipeg). Maar daarvoor krijg je een stortvloed van beats (aan een tempo van ongeveer 200-300 beats/minuut) over je heen waar je misselijk uitkomt.

Luister

1. pan sonic - Säteily / Radiation
Het verschrikkelijkste nummer van allemaal, Säteily / Radiation is een nummer die een volledige cd vult. 60 minuten onafgebroken noise maar niet echt het type noise zoals je kent van Wolf Eyes/Hair Police/Merzbow/... In de plaats heb je een lange, uitgerekte toon van 60 minuten lang die niet echt veel verandert (of toch maar heel langzaam). Extreem moeilijk te verteren, totaal niet belonend en een perfecte illustratie van het begrip "leegte". Wijzelf hebben de track nog nooit kunnen uitluisteren maar wel al verschillende pogingen gedaan tot. Eén keer raakten we toch 40 minuten ver en dan kregen we bezoek die al bij het binnenkomen uitriep: "Wat voor herrie staat er hier op?"
Het ergste van deze hele lange track is dat het plots zomaar stopt na die 60 minuten. Geen enkele poging tot evolutie of uitleg wordt gegeven; neen, ze trekken gewoon de stekker uit het stopcontact en de cd is gedaan.

Luister

extra:
Als u ons op bezoek hebt en u wil ons wegjagen, leg dan gewoon "Regi in the mix" op. Dodelijk efficiënt.

(Met dank aan Lolligfruit, geapprecieerd bezoeker.)

The Heliocentrics (1 maart 2008, De Kreun, Kortrijk)

2007 was het come-back jaar van de funk. Gonzo (Circus) – toonaangevend muziektijdschrift – weidde in het nummer van januari dan ook een artikel aan het deep funk verschijnsel. Dit genre haalt de pap bij de oude funk van de jaren 1960 en 1970. Wie The Meters niet kent moet zich dringend naar de platenboer spoeden. Gonzo noemt Heliocentrics in het artikel dé revelatie van 2007. Hoog tijd om hen in de Kreun in Kortrijk aan het werk te zien!

The Heliocentrics stonden met 9 muzikanten op het podium. Ze begonnen zeer sterk met een jazz-nummer dat ons spontaan deed denken aan The Cinematic Orchestra. Ze bouwden de sfeer mooi op en schakelden in het midden van het nummer naadloos over naar funk.
Het publiek schudde goedkeurend met het hoofd, maar dit was niet voldoende voor de zangeres van de band, die iedereen aanmaande om een stap vooruit te zetten om een danspasje te wagen.
Tijdens de rest van het optreden vertrok de groep telkens opnieuw van ijzersterke funk, maar wat hen speciaal maakt is dat ze hierin heel wat invloeden van andere muziekgenres verwerken. We hoorden subtiel een bigband voorbijkomen en ook oosterse invloeden, hip-hop en psychedelica waren duidelijk te onderscheiden. Heliocentrics verwerkt ook heel wat elektronische effecten in haar muziek – niet moeilijk met twee leden achter de effectknoppen.

Hoewel de band is gebouwd rond Malcolm Catto (drummer voor DJ Shadow en Madlib), vonden we dat zaterdag vooral Jack Yglesias de drijfveer achter de groep was. Niet omwille van de zeven (!) instrumenten die hij bespeelde, maar omdat hij het tempo aangaf en dirigeerde wie wanneer inviel.

We spoedden ons vandaag dan ook vol ongeduld naar de platenwinkel, maar onze zoektocht leverde helaas niets op. Reeds twee dagen zonder The Heliocentrics, zonder downloaden overleven we het niet!

Last.fm - MySpace

Lady Linn and her magnificent seven - Here we go again

Enkele bevoorrechten onder ons zullen Lady Linn aka Lien De Greef misschien nog kennen van haar schitterende zangprestaties bij Bolchi en Skeemz. Helaas kreeg onze favoriete belgische zangeres bij deze bands niet echt de kans om full credits voor haar talenten te ontvangen. Wij zijn er echter van overtuigd dat zij met deze formatie vele harten zal veroveren en -waarom niet- een internationale furore kan realiseren!

The Lady en haar zeven kameraden zijn duidelijk fans van de betere jazzy pop en soulswing uit de jaren '50 en '60. We horen een symbiose tussen intrinsieke meeslepende jazzy baslijnen met extrinsieke opzwepende blazers, voeg hierbij nog de prachtige stem van ons madam en uptempo, doch meesterlijk doordacht slagwerk en u kunt nog maar 1 iets zeggen: "Here we go again...".
Onze persoonlijke voorkeur voor best track is 'I don't wanna dance'. Dit is en faite een cover van Eddy Grant, een Bob Marley-derivaat als het ware, wat nog eens aantoont dat deze bezetting haar roots in zeer uiteenlopende genres heeft. Leuk detail: na het laatste nummer 'Here we go again' is er een hidden track waarop beatboxchamp Roxorloops de stem van Lady Linn vervolledigt met de nodige boom ts tjak ts boom ts tjak... .
Last.fm - Official website

ARTEFACT (Stuk, 12-17 februari), deel 3

Zaterdag volgde de avond waar we het meest naar uitgekeken hadden. Een avond met de uiterst productieve Nederlander (ja Heer, ze bestaan) Machinefabriek en de Mexicaanse halfgod Murcof kon niet mislopen.

Toen we binnenkwamen viel direct op hoe sober het decor was ingericht. De apparatuur van Machinefabriek stond – uit het oogpunt van het publiek – aan de linkerkant van een lange tafel opgesteld, de apparatuur van Murcof aan de rechterkant. Enkel gewapend met een sfeervol rood licht kwamen de muzikanten op het podium. De avond moest dus volledig door hen gecreëerd worden.


Machinefabriek gaat door het dagelijkse leven als Rutger Zuydervelt. In tegenstelling tot vele electronica-muzikanten, komt er aan de muziek van Machinefabriek geen computer te pas. Hij stapt op het podium met effect- en looppedalen en enkele vreemde gadgets zoals elektrische tandenborstels. Het is heel speciaal om mee te maken hoe hij muziek weet te halen uit deze atypische instrumenten.
Zuydervelt bouwde zijn muziek mooi op: eerst creëerde hij een ambient-sfeer die hij heel wat spanning meegaf door verschillende lagen te weven. Net wanneer we aan het wegdromen waren, liet hij de muziek openbarstte in harde noise. Hij had een snaarinstrument meegebracht dat hij vlak op tafel plaatste en waaruit hij klanken toverde met een gadget dat we niet konden herkennen. Deze klanken stak hij in verschillende loops en zo creëerde hij het meerlagige klanktapijt. Tijdens één van de ambientmomenten haalde hij een strijkstok boven om op het instrument te spelen, wat tot een mooi geluid leidde dat hij voor ons gerust iets langer mocht aanhouden. Maar toch, de drie kwartier vlogen voorbij…

Homepage - MySpace - Last.fm


Murcof doet het dan wel weer met laptop. Vorig jaar bracht hij zijn derde album uit en hij stond met stip in ons eindejaarslijstje aangeduid. Murcof bewerkt klassieke muziek met elektronica tot een minimalistisch resultaat. Zijn muziek maakt duidelijk dat elektronische muziek wel degelijk warm kan klinken.
Live liet hij zijn minimalisme verrassend genoeg varen: hoewel we houden van de manier waarop hij met stiltes speelt, klonk zijn muziek nu net vol en zeer gelaagd. Misschien was hij aangestoken door de sfeer die Machinefabriek had gecreëerd. Met momenten deden zijn opeengestapelde effectlagen denken aan Fennesz, al brengt deze muziek die nog meer doet wegdromen.
Murcof liet ook zijn typische beats voor het grootste deel van de tijd vallen. Spijtig, want de nummers waar wel drums achter staken konden ons het meest bekoren. Zo bouwde hij een prachtig nummer op, dat met een iets sneller tempo tot een schitterend dansnummer zou kunnen uitgroeien. Waarschijnlijk hield Murcof dit bewust tegen en dat konden we wel appreciëren want het bracht een ongekende intensiteit binnen zijn muziek.
We herkenden eigenlijk alleen Recuerdos van op zijn album Remembranza, dat lang werd uitgesponnen en waarin effectlagen opnieuw een prominente plaats kregen. Nu we goed luisteren naar het nummer op de plaat, horen we hoe ook daar verschillende lagen de achtergrond vullen, maar live werd dit extra benadrukt. Een geslaagde toevoeging aan het nummer, al houden we ook van de rauwe versie.

Homepage - MySpace - Last.fm

ARTEFACT (Leuven, Stuk, 12-17 februari), deel 2

Vrijdag maakten we ons op voor een avondje dubstep. De avond werd geopend met een dj-set, die we zeer konden smaken. Een mooie compilatie van dubstepnummers die perfect in elkaar werd gemixed. Een mc maakte het plaatje volledig en hoewel mc’s naar onze ervaring vaak weinig toevoegen aan het geheel bood deze mc echt een extra aan de set. Hierna werd Shackleton aangekondigd, die nogal techno-achtig begon, maar al snel overschakelde naar het genre waarvoor we gekomen waren. De nummers van Shackleton klonken apart niet opvallend, maar hij bracht een mooi geheel, met enkele pareltjes van nummers die heerlijk in elkaar gemixed werden. De set van Shakleton duurde echter veel te lang. Geef deze meneer drie kwartier en hij maakt er een fantastische avond van, geef hem langer en hij gaat vervelen.

Homepage Shackleton


Als headliner was Milanese geprogrammeerd, één van de meer prominentere namen in het dubstepwereldje. Milanese toont de meer woeste en ruw-botte kant van dubstep. Na vrijdag hebben wij het gevoel dat Milanese zelf ook een beetje meer aan die kant thuishoort maar dat zal wel duidelijk worden als u verderleest.
Wie het werk van Milanese wat kent, kan zich al inbeelden hoe hij zijn set begon: hard genoeg om de stoom uit onze oren te laten komen. Hij bracht vooral nummers van zijn laatse album "Adapt". Zelf hadden we "Dead Man Walking" liever in de originele versie gehoord ipv een herwerkte versie (die nog altijd goed is maar niet meer zo maagstompend als het origineel).

Na een paar nummers stopte Milanese plots, zette de muziek stil en begon te roepen naar het publiek. Wat hij zei, verstonden wij niet echt goed want we stonden achter hem. Het enige wat we eruit verstonden is: "com'on you people, start shaking your bodies or i want play anymore" (met een serieus brits accent). Hierop kreeg hij een enthousiast boegeroep wanneer hij toch maar besloot om verder te spelen. Wijzelf vonden niet dat er nu zo weinig immobiliteit was in de zaal. Zelf stonden we er natuurlijk bij als versteende feniksen maar dit was enkel om u later van een nog beter en accurater verslag te kunnen voorzien.


Milanese speelde dus gelukkig verder en bracht een dubstepremix van Timbaland "The Way I Are" en daarna een lekker hard en vooral goed nummer dat meer neigde naar drill'n bass en breakcore dan naar dubstep. Waarbij hij luidkeels brulde "Coming out soon"; wij kijken
knarsentandend ernaar uit.

Maar dan toonde Milanese zich van zijn slechtste kant. Hij stopte nogmaals zijn muziek, riep op "to fucking dance" en kreeg daarop weer een luid boegeroep te horen. Eén iemand naast ons (die wel al bezig was aan zijn 2de of 3de joint, wij raakten de tel kwijt door de indringende geur) begon zelf constant "DUBSTEP, DUBSTEP, STEPDUB" te roepen. Milanese was het leuvense publiek beu, duwde op "play" en liet nog 2 tracks horen door gewoon zijn eigen cd af te spelen. Waarop de man zelf vertrok.
Het werd nog lachwekkender nadat die 2 nummers waren afgespeeld want dan was Milanese' liveset ook gedaan waarna een mc mocht oproepen tot "make some noise voor milanese". De man kreeg het nog gedaan ook.

MySpace Milanese

Daarna volgde nog een dj-set maar die vonden wij niet zo goed. We vonden dat er niet echt veel gemixt werd en de 3 mc’s die rondliepen konden niet echt veel toevoegen in tegenstelling tot de eerste dj-set. Na een half uurtje vertrokken we dan ook.

ARTEFACT (Leuven, Stuk, 12-17 februari), deel 1

De afgelopen dagen liepen we het Stuk plat voor Artefact. We kozen drie opeenvolgende muzikale avonden uit het rijk gevulde festivalprogramma. Om het verslag enigszins leesbaar te houden, splitsen we het op in drie posts.

De kunstinstallatie op het binnenplein van het Stuk vormde een mooie constante doorheen het festival. Elke dag gingen we als rasechte ramptoeristen ter plaatste kijken hoe het gesteld was met het auto-ongeluk. Neen, er vielen geen slachtoffers, deze kunstinstallatie van Jonathan Schipper vertraagt de tijd zodat we twee auto’s in uiterste slow-motion zien botsen.

Donderdag beten Benjamin Brunn en Kim Hiorthoy de spits af. Het was vooral voor deze laatste dat we op post waren, maar we wouden toch ook iets van Brunn meepikken. Volgens de site van het Stuk is deze Duitser onbekend en dus ook onbemind. Hij bracht degelijke, trage techno, die we eigenlijk liever zouden tegenkomen terwijl we nippen van een cocktail in een lounge-bar. Net als de bijhorende visualisaties was het allemaal mooi afgewerkt, maar op het einde werd het net iets te veel van hetzelfde. Een decennium geleden had Brunn hoge toppen gescheerd met zijn muziek, maar donderdag klonk het helaas wat gedateerd.

Homepage Brunn - MySpace

We kunnen Kim Hiorthoy alvast een all-rounder noemen: naast filmmaker, designer en fotograaf is deze man ook muzikant. Hij begon zijn optreden zoals we hem van zijn cd Melke kennen: een sfeervol, uniek geluid dat moeilijk binnen een genre valt te stoppen. Daarna verbaasde hij ons al snel door hard uit de hoek te komen: Hiorthoy had zich duidelijk voorgenomen om er een feestje van te maken. Zijn stevige, maar toch melodische techno kon ons zeker bekoren.

Doordat we reeds twee dagen geveld waren door koorts, waren we spijtig genoeg te ziek om het volledige concert uit te zitten, waardoor het niet mogelijk is om hier een uitgebreid beeld van het optreden te schetsen.

Tot slot dank aan de jongeman met de rode broek: uw dansstijl heeft ons een hilarische avond bezorgd!

Homepage platenlabel Hiorthoy - MySpace

Plamena Mangova (maandag 11 februari 2008, Kortrijk)

Vandaag wordt haar nieuwe Beethoven-cd op een persconferentie voorgesteld, maar gisteren gaf Plamena Mangova reeds een voorsmaakje in Kortrijk.

Deze 28-jarige Bulgaarse pianiste werd vorig jaar bekend bij het grote publiek door een tweede plaats in de wacht te slepen in de Koningin Elisabethwedstrijd voor piano. Voorheen ontving ze echter ook talloze andere onderscheidingen. Ze vormt – eufemistisch uitgedrukt – een imposante figuur op het podium, maar het moet gezegd, ze is een indrukwekkende pianiste die een schitterende techniek combineert met een fijngevoelige stijl.

Mangova opende de avond nog wat twijfelend met 3 sonates van Scarlatti, maar bloeide helemaal open tijdens een Variatie van Beethoven. Dit is duidelijk het oeuvre waar ze van houdt en het plezier straalde van haar pianospel af. Beethoven schreef deze variatie op basis van een stuk van zijn eigen leermeester en droeg het op aan één van zijn studentes. Het is bekend dat Beethoven een zwak had voor zijn pianostudentes. Zo was ‘Für Elise’ eigenlijk opgedragen aan Thérèse, maar door het onleesbare handschrift van Beethoven titelde de uitgever het stuk uiteindelijk ‘Für Elise’.

Mangova vervolgde met de Sonate in la klein opus 164 van Schubert waarmee ze de jury en het publiek charmeerde in de finale van de Koningin Elisabethwedstrijd. Vooral de speelse manier waarop ze het tweede deel bracht deed ons genieten. Toch klonk haar versie ons soms een tikkeltje te zwaar in oren – of dachten we te veel aan de poëtische versie van Roberto Giordano die ons de vorige keer liet wegdromen?
Hierna passeerde Liszt de revue, een staaltje van virtuositeit. Na zes Preludes van Sjostakovitsj – voor ons het hoogtepunt van de avond – mocht Plamena een oorverdovend applaus in ontvangst nemen. Enkel een fijne versie van Grieg kreeg het publiek nog stil...

Hierna volgde een glas rode wijn als afsluiter voor een geslaagde muzikale avond.