ARTEFACT (Stuk, 12-17 februari), deel 3

Zaterdag volgde de avond waar we het meest naar uitgekeken hadden. Een avond met de uiterst productieve Nederlander (ja Heer, ze bestaan) Machinefabriek en de Mexicaanse halfgod Murcof kon niet mislopen.

Toen we binnenkwamen viel direct op hoe sober het decor was ingericht. De apparatuur van Machinefabriek stond – uit het oogpunt van het publiek – aan de linkerkant van een lange tafel opgesteld, de apparatuur van Murcof aan de rechterkant. Enkel gewapend met een sfeervol rood licht kwamen de muzikanten op het podium. De avond moest dus volledig door hen gecreëerd worden.


Machinefabriek gaat door het dagelijkse leven als Rutger Zuydervelt. In tegenstelling tot vele electronica-muzikanten, komt er aan de muziek van Machinefabriek geen computer te pas. Hij stapt op het podium met effect- en looppedalen en enkele vreemde gadgets zoals elektrische tandenborstels. Het is heel speciaal om mee te maken hoe hij muziek weet te halen uit deze atypische instrumenten.
Zuydervelt bouwde zijn muziek mooi op: eerst creëerde hij een ambient-sfeer die hij heel wat spanning meegaf door verschillende lagen te weven. Net wanneer we aan het wegdromen waren, liet hij de muziek openbarstte in harde noise. Hij had een snaarinstrument meegebracht dat hij vlak op tafel plaatste en waaruit hij klanken toverde met een gadget dat we niet konden herkennen. Deze klanken stak hij in verschillende loops en zo creëerde hij het meerlagige klanktapijt. Tijdens één van de ambientmomenten haalde hij een strijkstok boven om op het instrument te spelen, wat tot een mooi geluid leidde dat hij voor ons gerust iets langer mocht aanhouden. Maar toch, de drie kwartier vlogen voorbij…

Homepage - MySpace - Last.fm


Murcof doet het dan wel weer met laptop. Vorig jaar bracht hij zijn derde album uit en hij stond met stip in ons eindejaarslijstje aangeduid. Murcof bewerkt klassieke muziek met elektronica tot een minimalistisch resultaat. Zijn muziek maakt duidelijk dat elektronische muziek wel degelijk warm kan klinken.
Live liet hij zijn minimalisme verrassend genoeg varen: hoewel we houden van de manier waarop hij met stiltes speelt, klonk zijn muziek nu net vol en zeer gelaagd. Misschien was hij aangestoken door de sfeer die Machinefabriek had gecreëerd. Met momenten deden zijn opeengestapelde effectlagen denken aan Fennesz, al brengt deze muziek die nog meer doet wegdromen.
Murcof liet ook zijn typische beats voor het grootste deel van de tijd vallen. Spijtig, want de nummers waar wel drums achter staken konden ons het meest bekoren. Zo bouwde hij een prachtig nummer op, dat met een iets sneller tempo tot een schitterend dansnummer zou kunnen uitgroeien. Waarschijnlijk hield Murcof dit bewust tegen en dat konden we wel appreciëren want het bracht een ongekende intensiteit binnen zijn muziek.
We herkenden eigenlijk alleen Recuerdos van op zijn album Remembranza, dat lang werd uitgesponnen en waarin effectlagen opnieuw een prominente plaats kregen. Nu we goed luisteren naar het nummer op de plaat, horen we hoe ook daar verschillende lagen de achtergrond vullen, maar live werd dit extra benadrukt. Een geslaagde toevoeging aan het nummer, al houden we ook van de rauwe versie.

Homepage - MySpace - Last.fm

ARTEFACT (Leuven, Stuk, 12-17 februari), deel 2

Vrijdag maakten we ons op voor een avondje dubstep. De avond werd geopend met een dj-set, die we zeer konden smaken. Een mooie compilatie van dubstepnummers die perfect in elkaar werd gemixed. Een mc maakte het plaatje volledig en hoewel mc’s naar onze ervaring vaak weinig toevoegen aan het geheel bood deze mc echt een extra aan de set. Hierna werd Shackleton aangekondigd, die nogal techno-achtig begon, maar al snel overschakelde naar het genre waarvoor we gekomen waren. De nummers van Shackleton klonken apart niet opvallend, maar hij bracht een mooi geheel, met enkele pareltjes van nummers die heerlijk in elkaar gemixed werden. De set van Shakleton duurde echter veel te lang. Geef deze meneer drie kwartier en hij maakt er een fantastische avond van, geef hem langer en hij gaat vervelen.

Homepage Shackleton


Als headliner was Milanese geprogrammeerd, één van de meer prominentere namen in het dubstepwereldje. Milanese toont de meer woeste en ruw-botte kant van dubstep. Na vrijdag hebben wij het gevoel dat Milanese zelf ook een beetje meer aan die kant thuishoort maar dat zal wel duidelijk worden als u verderleest.
Wie het werk van Milanese wat kent, kan zich al inbeelden hoe hij zijn set begon: hard genoeg om de stoom uit onze oren te laten komen. Hij bracht vooral nummers van zijn laatse album "Adapt". Zelf hadden we "Dead Man Walking" liever in de originele versie gehoord ipv een herwerkte versie (die nog altijd goed is maar niet meer zo maagstompend als het origineel).

Na een paar nummers stopte Milanese plots, zette de muziek stil en begon te roepen naar het publiek. Wat hij zei, verstonden wij niet echt goed want we stonden achter hem. Het enige wat we eruit verstonden is: "com'on you people, start shaking your bodies or i want play anymore" (met een serieus brits accent). Hierop kreeg hij een enthousiast boegeroep wanneer hij toch maar besloot om verder te spelen. Wijzelf vonden niet dat er nu zo weinig immobiliteit was in de zaal. Zelf stonden we er natuurlijk bij als versteende feniksen maar dit was enkel om u later van een nog beter en accurater verslag te kunnen voorzien.


Milanese speelde dus gelukkig verder en bracht een dubstepremix van Timbaland "The Way I Are" en daarna een lekker hard en vooral goed nummer dat meer neigde naar drill'n bass en breakcore dan naar dubstep. Waarbij hij luidkeels brulde "Coming out soon"; wij kijken
knarsentandend ernaar uit.

Maar dan toonde Milanese zich van zijn slechtste kant. Hij stopte nogmaals zijn muziek, riep op "to fucking dance" en kreeg daarop weer een luid boegeroep te horen. Eén iemand naast ons (die wel al bezig was aan zijn 2de of 3de joint, wij raakten de tel kwijt door de indringende geur) begon zelf constant "DUBSTEP, DUBSTEP, STEPDUB" te roepen. Milanese was het leuvense publiek beu, duwde op "play" en liet nog 2 tracks horen door gewoon zijn eigen cd af te spelen. Waarop de man zelf vertrok.
Het werd nog lachwekkender nadat die 2 nummers waren afgespeeld want dan was Milanese' liveset ook gedaan waarna een mc mocht oproepen tot "make some noise voor milanese". De man kreeg het nog gedaan ook.

MySpace Milanese

Daarna volgde nog een dj-set maar die vonden wij niet zo goed. We vonden dat er niet echt veel gemixt werd en de 3 mc’s die rondliepen konden niet echt veel toevoegen in tegenstelling tot de eerste dj-set. Na een half uurtje vertrokken we dan ook.

ARTEFACT (Leuven, Stuk, 12-17 februari), deel 1

De afgelopen dagen liepen we het Stuk plat voor Artefact. We kozen drie opeenvolgende muzikale avonden uit het rijk gevulde festivalprogramma. Om het verslag enigszins leesbaar te houden, splitsen we het op in drie posts.

De kunstinstallatie op het binnenplein van het Stuk vormde een mooie constante doorheen het festival. Elke dag gingen we als rasechte ramptoeristen ter plaatste kijken hoe het gesteld was met het auto-ongeluk. Neen, er vielen geen slachtoffers, deze kunstinstallatie van Jonathan Schipper vertraagt de tijd zodat we twee auto’s in uiterste slow-motion zien botsen.

Donderdag beten Benjamin Brunn en Kim Hiorthoy de spits af. Het was vooral voor deze laatste dat we op post waren, maar we wouden toch ook iets van Brunn meepikken. Volgens de site van het Stuk is deze Duitser onbekend en dus ook onbemind. Hij bracht degelijke, trage techno, die we eigenlijk liever zouden tegenkomen terwijl we nippen van een cocktail in een lounge-bar. Net als de bijhorende visualisaties was het allemaal mooi afgewerkt, maar op het einde werd het net iets te veel van hetzelfde. Een decennium geleden had Brunn hoge toppen gescheerd met zijn muziek, maar donderdag klonk het helaas wat gedateerd.

Homepage Brunn - MySpace

We kunnen Kim Hiorthoy alvast een all-rounder noemen: naast filmmaker, designer en fotograaf is deze man ook muzikant. Hij begon zijn optreden zoals we hem van zijn cd Melke kennen: een sfeervol, uniek geluid dat moeilijk binnen een genre valt te stoppen. Daarna verbaasde hij ons al snel door hard uit de hoek te komen: Hiorthoy had zich duidelijk voorgenomen om er een feestje van te maken. Zijn stevige, maar toch melodische techno kon ons zeker bekoren.

Doordat we reeds twee dagen geveld waren door koorts, waren we spijtig genoeg te ziek om het volledige concert uit te zitten, waardoor het niet mogelijk is om hier een uitgebreid beeld van het optreden te schetsen.

Tot slot dank aan de jongeman met de rode broek: uw dansstijl heeft ons een hilarische avond bezorgd!

Homepage platenlabel Hiorthoy - MySpace

Plamena Mangova (maandag 11 februari 2008, Kortrijk)

Vandaag wordt haar nieuwe Beethoven-cd op een persconferentie voorgesteld, maar gisteren gaf Plamena Mangova reeds een voorsmaakje in Kortrijk.

Deze 28-jarige Bulgaarse pianiste werd vorig jaar bekend bij het grote publiek door een tweede plaats in de wacht te slepen in de Koningin Elisabethwedstrijd voor piano. Voorheen ontving ze echter ook talloze andere onderscheidingen. Ze vormt – eufemistisch uitgedrukt – een imposante figuur op het podium, maar het moet gezegd, ze is een indrukwekkende pianiste die een schitterende techniek combineert met een fijngevoelige stijl.

Mangova opende de avond nog wat twijfelend met 3 sonates van Scarlatti, maar bloeide helemaal open tijdens een Variatie van Beethoven. Dit is duidelijk het oeuvre waar ze van houdt en het plezier straalde van haar pianospel af. Beethoven schreef deze variatie op basis van een stuk van zijn eigen leermeester en droeg het op aan één van zijn studentes. Het is bekend dat Beethoven een zwak had voor zijn pianostudentes. Zo was ‘Für Elise’ eigenlijk opgedragen aan Thérèse, maar door het onleesbare handschrift van Beethoven titelde de uitgever het stuk uiteindelijk ‘Für Elise’.

Mangova vervolgde met de Sonate in la klein opus 164 van Schubert waarmee ze de jury en het publiek charmeerde in de finale van de Koningin Elisabethwedstrijd. Vooral de speelse manier waarop ze het tweede deel bracht deed ons genieten. Toch klonk haar versie ons soms een tikkeltje te zwaar in oren – of dachten we te veel aan de poëtische versie van Roberto Giordano die ons de vorige keer liet wegdromen?
Hierna passeerde Liszt de revue, een staaltje van virtuositeit. Na zes Preludes van Sjostakovitsj – voor ons het hoogtepunt van de avond – mocht Plamena een oorverdovend applaus in ontvangst nemen. Enkel een fijne versie van Grieg kreeg het publiek nog stil...

Hierna volgde een glas rode wijn als afsluiter voor een geslaagde muzikale avond.