Patrick Watson + Cold War Kids 29/10/07

Patrick Watson-The great escape

De dag van gisteren had een avond om niet snel te vergeten. We hadden al eens opgevangen dat het voorprogramma (P. Watson) waarschijnlijk beter ging zijn dan de band waarvoor we eigenlijk kwamen en, zoals u verder zult lezen, konden wij dit alleen maar bevestigen.
De stem van Mr. Watson vonden we uitzonderlijk sterk, het had iets weg van Chris Martin, maar dan nóg beter. Het deed ons zelfs denken aan Devendra Branhart, zeker als je zijn prettige gestoordheid erbij neemt. Op het einde zong Patrick zelf een nummer a capella en zonder micro, doch heel de zaal kon gevuld worden door zijn fenomenale stem.
De band bracht ook veel originele en speciale elementen samen. Voor hangestuurde elektronica zijn wij altijd wel te vinden. Ze maakten veel gebruik van live-opnames (oa. van het publiek) die ze dan direct als samples gebruikten.
De drummer was een waarvoor we enkel bewondering kunnen hebben. Zeer eenvoudige maar uiterst originele ritmes, duidelijk geen typische conservatoriumstudent die alles letterlijk volgend het boekje speelt. Deed ons af en toe denken aan de drummer van the Raconteurs.

Opmerkelijk was dat de band occasioneel psychedelische noise-uitbarstingen vertoonde waarbij onze vriend Watson zelfs zijn piano aan diggelen sloeg.

____________________________________________________________________

Om een band als die van Patrick Watson als voorprogramma te nemen, moet je toch al vrij zeker zijn van je stuk. Helaas waren de Cold war kids iets té zeker naar onze bescheiden mening. Zo zeker zelfs dat we een paar nummers voor het einde de zaal verlaten hebben, hoewel dit grotendeels te wijten was aan de erbarmelijke soundkwaliteit. De zanger heet van nature uit al een vrij hoge en nogal schelle stem, maar blijkbaar volstond dit niet voor hun PA en moest dit nog wat extra geaccentueerd.
In feite kunnen we hier niet spreken van een slecht optreden, de nummers die we wilden horen hebben ze vrij goed gebracht. Maar er was gewoon iets dat ontbrak, de feeling die we ervaarden bij Patrick Watson was hier duidelijk ver te zoeken. Deze band wordt vaak vergeleken met The Arcade Fire of Bloc Party, desalniettemin wensen wij ons hier enigszins van te distantiëren. Misschien dat ze binnen een paar jaar wel over de nodige maturiteit zullen beschikken zodat ze live even goed kunnen klinken als op hun platen.

-Cold war kids-Hang me up to dry-

STUKcafé

Het wou er maar niet van komen, maar gisteren brachten we eindelijk toch een bezoekje aan het STUKcafé in Leuven. Op zondagavond wordt dat immers omgetoverd in een heus jazzcafé.

Een geslaagd concept en dat was te merken aan de opkomst. Volgende keer gaan we toch wat vroeger. De sfeer was er, de band speelde goed, maar het was ons iets te druk om echt van de muziek te genieten. Alle zitplaatsen waren bezet en we vonden enkel achteraan nog plaats om recht te staan. Ons volgend bezoek vindt u ons op de eerste rij terug.

The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble

Hun eerste plaat is reeds ruim een jaar uit, maar we hoorden slechts onlangs van The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble. Het was hun knotsgekke naam waarmee de band onze aandacht trok. Dank u Last.fm, we werden niet teleurgesteld!

De groep brengt atmosferische donkere jazz die haar naam alle eer aan doet. Daarnaast sijpelen eveneens andere elementen door zoals ambient en post-rock. Ondanks alle rust steekt dit album boordevol ideeën. Het duurt even om hier door te komen, maar het loont meer dan de moeite.

Jason Kohnen en Gideon Kiers startten in 2000. Ze schreven in hun beginjaren soundtracks bij bestaande stille films. Ook nu nog lijken hun nummers geschreven voor films, alleen is de muziek zo krachtig dat de beelden vanzelf bij ons worden opgeroepen.
Later werden ze vervoegd door tromboniste Hilary Jeffrey, zangeres Charlotte Cegarra, celliste Nina Hitz en Eelco Bosman op gitaar. Jason Kohnen is eveneens bekend als Bong-Ra.

De groep slaagt er in de sfeer op te roepen die de titels van de nummers suggereren. De sax in ‘Rivers of Congo’ lijkt sprekend op het geluid van een olifant. We wanen ons aan een junglerivier. De bas, de blazers, de pulserende ritmes en de lichte chaos zorgen ervoor dat we ons niet al te veilig voelen. We willen ons zo snel mogelijk uit te voeten maken. Ook ‘Solomons Curse’ is zeer donker, zo donker dat we ons in gedachten onwillekeurig naar Morder verplaatsen.

Wij raken maar twee nummers aan, hun muziek spreekt namelijk voor zich. De rest is aan u om te ontdekken…

Homepage - Last.fm - MySpace

Tip: DeVotchKa

Ons lievelingskwartet stuurt reeds tien lentes haar klanken de wereld in. Hoog tijd om hen van onder het stof der onbekendheid te halen.

Zelf raakten we twee jaar geleden onder de indruk van hun show in het voorprogramma van The Dresden Dolls. Op één moment brachten ze ons oog in oog met de vijand in een film van Ennio Morricone, even later plots op een feest middenin de Balkan. Net zoals in een droom ontstond plots logica tussen deze losse verbanden: DeVotchKa brengt verschillende werelddelen naadloos bij elkaar.
De makers van de prent Little Miss Sunshine raakten net als ons betoverd tijdens één van hun concerten. Ze bombardeerden de muziek van de band prompt tot hun volgende soundtrack. Liefhebbers van een luchtige film krijgen hier gratis een turbo-overzicht van DeVotchKa’s oeuvre boven op. Spijtig genoeg werd de muziek wat slordig ingepast.

Homepage - MySpace - Last.fm

Fans zullen mogelijk eveneens in zwijm vallen voor Andrew Bird en zijn project Andrew Bird’s Bowl of Fire. Deze man weet naast zijn viool ook ons te bespelen. En net als DeVotchKa brengt Beirut een nieuwe dimensie binnen de Balkan muziek. Eén man steekt achter dit project. Nachten volksmuziek met de plaatselijke bevolking weerspiegelt hij op zijn eentje in een geheel dat als een heus orkest klinkt…

Jef Neve Trio

Enkele maanden geleden was Jef Neve voor mij niet veel meer dan het homofiele brain achter de hitjes van Get Ready. Toen echter kwam bovenbuur Rein (co-blogeigenaar) mij het album "Nobody is illegal" van het Jef Neve Trio voorstellen. Na grondig kennis genomen te hebben van dit werk begaf ik mij gisteren in de richting van de AB om er met enkele vrienden hun concert te aanschouwen.

Het optreden was echt een fantastische ervaring, ik had nooit gedacht dat een jazz-optreden live voor zoveel dynamiek kon zorgen. Ongelofelijk hoeveel dramatiek Jef Neve in zijn pianospel kan brengen. Hij kroop letterlijk en figuurlijk in zijn Steinway. Het zou zonde zijn om het drumwerk van Teun Verbruggen niet te vermelden. Nog nooit heb ik een drummer met zoveel souplesse zo'n ingewikkelde maar brilliante ritmes horen spelen. Contrabassist Piet Verbist verdient zeker ook een equivalente hoeveelheid lof. Niettegenstaande hij toch eerder op de achtergrond bleef, liet hij zichzelf af en toe opmerken door subtiele doch sublieme solo's te hanteren.
Rein heeft zeer veel spijt dat hij er niet bij was en heeft bij deze beloofd om volgende keer zeker van de partij te zijn.

Homepage - MySpace - Last.fm

Broken Social Scene Presents Kevin Drew

Dinsdag vertrokken we met torenhoge verwachtingen naar The Cinematic Orchestra, maar donderdag wisten we niet wat we op ons bord zouden krijgen. Broken Social Scene kent dezer dagen immers een ongewone opstelling. Net als Buena Vista Social Club, stelt de band nummers centraal die geschreven zijn door de groepsleden. Kevin Drew, centraal genie van de band, mag de spits afbijten.

Een zekere ‘Gentleman Reg mocht helaas het voorprogramma verzorgen. De licht nichterige stem van Anthony & The Johnsons kunnen we ongelooflijk smaken, maar deze mens was ons te veel van het goede. Toen hij ons de gay art-house pornofilm Shortbus als tip meegaf wisten we het zeker.
Op zich had hij een goede stem en stak er potentieel in zijn nummers, maar hij verknoeide het met verve. Bovendien speelde hij amper live: de meeste muziek was immers vooraf ingespeeld.

Officiële site - MySpace

Na Gentleman Reg volgde de soundcheck. We vonden dit een vreemde timing en eerlijk gezegd kwam het wat onprofessioneel over. Maar het moet gezegd, de klank was in orde!

Dan was het eindelijk de beurt aan Kevin Drew en zijn confraters om ons te overtuigen. Hij opende wat studentikoos met een ‘banana song’ die de zaal moest meezingen, maar reeds van het eerstvolgende nummer stonden we met open mond te kijken.
Kevin Drew is de geniale wirwar die we van hem gewoon zijn niet verloren. De drummer trok een strak tempo dat ons deed denken aan Bloc Party, waardoor we ons zeker niet verloren in die verwarring. We hoorden post-rock, waarop naadloos heel wat andere stijlen werden geënt. De muzikanten riepen onder andere de herinnering aan klassieke rock in ons op. Door de unieke combinatie van instrumenten en de verassende timing klonk hun muziek bij momenten ook psychedelisch.
Kevin Drew heeft een prachtige stem die ons een aantal keer aan Bono van U2 deed denken. We hebben het niet zo voor die laatste mens, maar Kevin Drew zong zo goed dat we er voor even in slaagden de wereldvrede met Bono te bewaren.
Een geslaagd concert van een zeer volwassen band.

Officiële site - MySpace

The Cinematic Orchestra

Dinsdag streken we rond 19u15 in de AB toe voor het optreden van The Cinematic Orchestra. Ruim een uur voor de opening van de show, maar we hadden onze plaatsen dan ook reeds drie maanden laten warm houden.

Vanaf de eerste noten waren we in de ban van hun diepgaande klanken en unieke geluiden. De sfeer was zeer intens, onze snaren stonden zo strak gespannen dat ze bijna knapten. Reeds bij het eerste nummer sprong de individuele kwaliteit van deze zes muzikanten in het oog. T. Daniel Howard, de drummer, is volgens ons een van de besten in zijn genre. Niet alleen hanteert hij een erg soepele en uitzonderlijke techniek, zijn 5/8e ritmes en magnifieke triooltjes staan vanaf nu onuitwisbaar in ons geheugen gegrifd. Hij was duidelijk het kloppend hart van dit optreden.
The man with the hat, Tom Chant, bewees zijn virtuositeit op tenor-en sopraansax. Hij wist een ingetogen spanning te creëren om dan uit te barsten in de hoogte. Ook de pianist (annex man achter de dwarsfluit) steeg boven het natuurlijke uit: hij bracht heerlijke jazzgrooves op zijn Clavia Nord, om vervolgens een solo uit zijn vingers te toveren die hij inventief met een sopraanachtige beweging eindigde.
Elke muzikant mocht zijn talent etaleren en even later opende de gitarist op magistrale wijze het nummer. Hij gebruikte speciale effecten waarbij hij zijn eigen klanken in een loop stak. De contrabassist bracht ons in vervoering met zijn meeslepende baslijnen. Als we onze superlatieven kunnen boven halen doen we dat met plezier! We werden gek van ‘Child Song’ en ‘Man With The Movie Camera’.

Occasioneel kwam een volslanke zwarte souldiva het podium versieren. Haar gezang mocht voor ons nochtans achterwege blijven. Ze bezorgde ons een koude douche bij het tweede nummer van de avond, maar groeide doorheen het concert. Tijdens de bisnummers ‘As The Stars Fall’ en ‘Evolution’ zong ze adembenemend.

Het is moeilijk om deze band te omschrijven, maar de baslijnen hebben telkens duidelijk hun wortels in de jazz. Jazz bestoven met funk- en electronica-invloeden.

We konden de liefde die deze artiesten in hun muziek leggen bijzonder smaken. Dit toonden ze prachtig toen ze voor een tweede bisronde terugkwamen. Het publiek droeg deze mannen meer dan terecht op handen.

Officiële site - MySpace

Luister: Child Song - Channel One Suite