Wolf Eyes

Zelf zijn we niet echt thuis binnen het noise-genre, maar we lieten ons verleiden door een enthousiaste Joachim. Het verslag is dan ook van zijn hand.

Zaterdag 3/11 stond al lang omcirkeld in de agenda en zoals het hoort (want volgens de website ging het concert overrompeld worden door hevige fans) zijn we een maand vooraf een ticket gaan kopen. Beweren dat we er nogal naar uitkijken is een understatement waarmee je je oma nieuw leven kan inblazen.


Voor Bear Bones, Lay Low konden we nog snel, snel een Westmalle naar binnen kappen om ons dan naar binnen te haasten. Misschien hadden we toch beter wat trager gedronken want niet alleen voelden we het in onze magen (de drank, niet de muziek) maar ook was Bear Bones, Lay Low nogal een diesel. Blijkbaar wou hij (het is een één-mansgroep) niet afkruipen van het adagium “begin traag en trek dan naar het einde toe alle registers open” waardoor het na twee minuten al geeuwen met de pet op was.
Hij begon met een laagje noise te leggen (bestaande uit twee tonen die constant in elkaar overgingen) met daarboven wat musique concrete geluidjes erboven op, zoals schreeuwen in de micro en fluitjes. Redelijk slaapverwekkend en niet echt verrassend nieuw. Zijn noisetonen waren te hoog om interessant te zijn en verre van wereldschokkend.

Na een kleine tien minuten begon hij het “slicer”-effect toe te passen op zijn hele outcome. Je kunt je dit het best voorstellen als de muziek die in stukken gekapt wordt. Op zich een leuk effectje maar zeker niet te lang doen en niet toepassen op je hele outcome, wat die jongen (hij is nog maar 19) dus wel deed. Bovenop die gekapte muziekstroom speelde hij dan met zijn gitaar.
En dat was het eerste echt interessante dat we hoorden. We misten ervoor immers bas en hij speelde eindelijk wat zware noten. Na een paar minuten ging het echter opnieuw de hoogte in. Haal de noise weg en je kreeg een gitaarrif voor een poprock nummer.
Na een kleine twintig minuten stopte hij en vroeg hij aan het publiek: “how much time do I have?”
“20 minutes” was het antwoord waarop de artiest reageerde: “my equipment is fucked up. It doesn’t work.” Jammer dat wij daar ook moesten voor afzien.

Na een korte pauze was Hellvete aan de beurt. Live hielp Bear Bones, Lay Low hem (Hellvete is ook een 1-mans groep) door te drummen terwijl Hellvete zelf electronica, gitaar en vocals deed. Dit vonden we beter dan het andere voorprogramma.
Een constante, sturende drum en daarboven de noisetronics van Hellvete en zijn gejel/geschreeuw waren op zich niet echt verbazingwekkend maar het werd interessant toen de gitaar erbij kwam. Hier bloeide de muziek mooi uit. Hellvete heeft potentiëel maar ze moeten nog een lange weg afleggen. Ook dit voorprogramma duurde maar 20 minuten en echt rouwig waren we daar niet om.


En dan kwamen de meesters zelve: Wolf Eyes!
Wat opviel was dat Wolf Eyes blijkbaar altijd in dezelfde opstelling staat: Mike connelly rechts met gitaar en wat electronica, John Olson links met electronica, sax en “boomstam”. Geen idee welk instrument het was maar het leek op een boomstam met één snaar op die verbonden was met een versterker. Tussen die twee in staat Nathan Young lekker te schreeuwen in twee microfoons tegelijk.

Ze begonnen met een onbekend nummer waarin ze onmiddellijk lieten horen hoe veelzijdig ze zij binnen de noise-scene. Hierbij werden in het publiek de mannen van de muizen gescheiden. Daarna over naar hun laatste cd met “The Driller”. Hier hoorden we voor het eerst wat er uit “de boomstam” kwam: een lekker hard, vibrerend harshgeluid. Dan vond Wolf Eyes het tijd om een nieuw nummer voor te stellen: “Outbreak”. We kunnen alle fans geruststellen: het is loeihard en heeft nog meer powerbeats/minuut dan op de vorige platen. Qua intensiteit vergelijkbaar met “The Driller” en “Black Vomit”, als dit op hun nieuwe plaat komt, ziet het er veelbelovend uit.

Wolf Eyes kan ook ambient produceren wat ze zaterdag ook bewezen hebben. Denk hierbij niet aan klassieke ambient maar aan noisesongs met de structuur van ambient. Natuurlijk kunnen ze het dreigende van ambient veel beter accentueren met hun eigen noisegeluiden. Al is “accentueren” misschien nog niet sterk genoeg uitgedrukt. Tuurlijk evolueerde dit nummer naar een lang, hard noisestuk met op het einde nog een sax die er zeer goed inpaste.
Daarna was het tijd voor het afscheidsnummer: Nathan young kondigde het aan als “this is our last number but it’s a fucking long number.” Vooraf hadden we gehoord dat het concert zou duren tot 23u en aangezien het 22u30 was, keken we wel uit naar hun afscheidsnummer. Meestal begint een groep dan traag om tegen het einde alles uit de kast te halen maar Wolf Eyes ging er al vanaf de eerste noot tegenaan met het volle, beukende geweld (remember the powerbeats). We waren vol verwachting over hoe ze dit nummer een half uur lang zo’n intensiteit zouden meegeven maar O ZO JAMMER werd Nathan Young na zeven minuten schor. Een onverwacht einde van een briljant concert.

Homepage - Last.fm - MySpace